Ik krijg vaak de vraag:
“Vind je het niet zwaar en erg al dat leed bij slachtoffers, na ernstige strafbare feiten, zoals: zedenfeiten, stalking, (zware) mishandeling, doodslag en moord?” of “Hoe kun je dag in dag uit slachtoffers bijstaan?”
Als mens vind ik dat net zo erg als jij en het gaat het me regelmatig niet in de koude kleren zitten. Maar als professional zit de drive en voldoening in iets anders. Je moet als professional namelijk niet te persoonlijk betrokken zijn. Anders kan je een zaak niet doen. Erkenning, herkenning, rechtvaardigheid en herstel is voor slachtoffers het belangrijkste. Als ik dit kan bereiken met en voor slachtoffers, geeft mij dat voldoening.
Zaken waarbij opzettelijk leed wordt veroorzaakt
Ik zie veel zaken voorbij komen waarbij opzettelijk leed wordt veroorzaakt. Denk hierbij aan moord, doodslag, seksueel misbruik in alle vormen (aanranding, verkrachting), stalking, smaad, laster, vernieling, mensenhandel (gedwongen prostitutie), gewapende overval in een woning, ontvoeringen met brute mishandelingen, seksueel misbruik van kinderen, mishandeling, huiselijk geweld, steekincidenten, zaken met nabestaanden en ga zo maar door. Dit kan iedereen overkomen. En als het je overkomt, begint het pas.
Verandering bij het slachtoffer
Zodra je slachtoffer bent van een strafbaar feit, kan het zijn dat je compleet veranderd. Angst, boosheid en verdriet wisselen elkaar af. Je kan veranderen van onbevangen en zorgeloos naar angstig, bang, op je hoede zijn en wantrouwend. Je voelt je nergens veilig, of je kampt met blijvend letsel, zoals: littekens, functieverlies van gebroken en gekneusde lichaamsdelen. Dat is verschrikkelijk. Het psychisch letsel is vaak nog erger.
Secundaire victimisatie
Het is schrijnend dat zaken, zoals: gewelds- en zedenzaken ‘op de plank blijven liggen’. Hoe leg je een cliënt uit dat de verdachte van zijn/haar verkrachting of zware mishandeling na acht maanden nog niet eens is gehoord door de politie vanwege capaciteit problemen? Een verkrachter of geweldspleger loopt vrij rond, bewijs verdwijnt en de omgeving twijfelt aan slachtoffers. Secundaire victimisatie ten top!
Het verzachten, begeleiden, ontlasten, steunen, financiële compensatie van leed (smartengeld) en materiële schade vorderen, erkenning vragen, het verbeteren van kwaliteit van leven en op de kaart zetten van slachtofferrechten is daarom hard nodig. Daar kom ik iedere dag graag voor in beweging!
